Τρίτη 20 Μαρτίου 2007

Ιστορίες για αγρίους 1: Leiot

Πίσω απ' τα λευκά παράθυρα της άνοιξης
Εξοντώνεται η στερνή ανάσα της άφιξης του τίποτα
e moumple moumple...

Ποιος με τη χρυσήν μάχαιραν
τη λυδία λίθο θα τάμει;
Του θεού ποια γονατισμένη εξουσία μας ταρίχευσε στην ανυπέρβλητη ρυθμική
ε ξ ά ρ τ υ σ η της εγκοσμιότητας;
Ως πότε ο χρόνος θα δύει στις πλάτες των φίλων μας;
Ως πότε κάποια αρχαία κόρη θα θύει το θείον γέλιον του καημού εις τον βωμό της αδερφοσύνης;

Γνώρισα ανθρώπους με δεμένα χέρια και λαμπερά μάτια

Η αποψη της Misirlou Oubliez

Δυσκολο κειμενο. Η πρωτη αναγνωση μου ηταν βιαστικη και αγχωμενη. Ενιωσα να βρισκομαι κατω απο τον καυτο ηλιο της Μεσογειου, στα νερα του Γουαλδακιβιρ και να παιρνω ματι την αγαπη του Τρυπια Βαρκα να λουζεται. Ενα κυμα αποστροφης με κυριευσε γιατι ως γνωστον ο Γουαλδακιβιρ ειναι θεοβρωμικος με τα νερα απο τα Σεβιλλιανικα μπουγαδονερα που καταληγουν εκει. Αφου εκοψα ενα λεμονι στη μεση και εγλειψα λιγο και αφου εφαγα και ενα κουταλακι ζαχαρι (sic) για να φυγει η ξινιλα απο το στομα μου, το ξαναδιαβασα. Τιποτα. Το ιδιο συναισθημα. Το αφησα για λιγο να μεστωσει. Το ξαναπιασα. Το ξαναφησα. Το ξαναπιασα. Το ξαναφησα. Μετα ακουσα μια φωνουλα μεσα μου get on with it, καταλαβα οτι δεν ημουν μονη στο δωματιο, ο downhill παραμονευε πισω απο τη κουρτινα και εκανα μια τελευταια προσπαθεια.

Μεταφυσικα υπαρξιστικο, αυτο που ο Heisenberg θα οριζε ως dasein, πλουραλιστικα μινιμαλιστικο, με δυνατες εικονες και γραμμικη πλοκη αφηγησης.

Σε νιοστο επιπεδο φαιινεται η αγωνια αυτου που ελειπε απο το μαθημα με τα σημεια στιξης που δηλωνουν παυσεις, μικρες, μεγαλες, οτιδηποτε.

Θελησα να διαβασω κι αλλο απο αυτον τον δημιουργο για να εχω μια πιο σφαιρικη αποψη για τα κινητρα της δημιουργιας. Θελησα να απαντησω στο βασανιστικο ερωτημα "Σε τι φαση εισαι ρε Τρυπια;"

Απο τα σχολια που αφηνει στα blogs ατομων φιλικα προδιατεθημενων σε αυτων και ατομων που δεν ξερουν που ειναι το κουμπακι του ντιλιτ για τα κομμεντς, δεν εβγαλα κανενα συμπερασμα.

Συνολικα θα ελεγα οτι εχει τον λυρισμο της λυρας του Γιορ μαι Λοβερ Αντερκοβερ και την μαγεια των μαγων που βγαινουν στην Αννιτα Πανια. (Καλο Αννιτα).

Για να ξεδιαλυθουν ολα τα συννεφα στον γαλανο ουρανο της κατανοησης, ελπιζω να μπορεσω να εχω μια συζητηση απο κοντα με τον δημιουργο σε καποιο γραφειο απωλεσθεντων το οποιο το πιθανοτερο να βρισκεται σε καποιο κυκλο εξωγηινων σε καλαμποκοχωραφα, διοτι η συνολικη εικονα για τον δημιουργο ειναι οτι εχουμε μια κλασσικη περιπτωση κυκλου χαμενων ποιητων. Η μονη διαφορα ειναι πως η ταινια ηταν καλυτερη.
.
Η άποψη του Fight Back: Τις πρώτες εικοσιτέσσερις ώρες μετά την ανάγνωση του παραπάνω κειμένου έμεινα σκεπτικός στο νεροχύτη με το νερό να τρέχει και τα σαπουνόνερα να πλημμυρίζουν το πάτωμα, ενώ αναπολούσα μαγευτικές διακοπές στην Ινδονησία που είχε πάει ένας ξάδερφος μου – όχι εγώ. Ύστερα πιο συγκεντρωμένος ξανασυνδέθηκα στο ίντερνετ κι αφού είδα τις δηλώσεις Μουνιόθ και Αλέφαντου ξαναδιάβασα το ποιήμα.
Ξεκινώντας από τον τίτλο Leiot που είναι προφανής αναγραμματισμός που χρησιμοποιούταν κατά κόρον στο μεσοπόλεμο και σημαίνει Telio, ελληνιστί τέλειο, καταλαβαίνουμε ότι ο γράφων έχει διαπράξει το πρώτο ολίσθημα, αυτό της αμετροέπειας.
Ξεκινάει ομολογουμένως εντυπωσιακά. Καθαρόαιμο ποιητικό γκανιάν αφήνει χώμα μυστηρίου στην εκκίνηση που σε κάνει να τριβεις τα μάτια σου. Συνεχίζει όμως με μια λυρική σοβαροφάνεια που συναντάται στο επικό μυθιστόρημα της Ανδαρτικής του 17ου αιώνα. Σαφώς επηρεασμένος από τους υπερρεαλιστές γράφει αυτόματα και δεν αποφεύγει καν τις ίδιες εμπειρικικές λέξεις όπως την εξάρτυση, την οποία τονίζει και επιμόνως και στην οποία αναθέτει ρόλο διελκυστίνδας και πολιορκητικού κριού με ανάδρομο ερμή. Κλείνει με μια όμορφη punch line όχημα ασφαλτοστρώσεως αποριών σχετικά με τις προθέσεις του ποιητή.