Τετάρτη 21 Μαρτίου 2007

Στέλλα και Λευτέρης

Η φωνή από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου της προκάλεσε ανησυχία. Ακύρωσε τα ιδιαίτερα της και βάζοντας κάτι πρόχειρο κίνησε για την κλινική.

Πολλά πέρασαν από το μυαλό της, κυρίως άσχημα. Η τελευταία φορά που τον επισκέφτηκε έμοιαζε σαν ζωντανός νεκρός. Η κατάσταση του χειροτέρευε. Δε μπορούσε ποτέ να πιστέψει ότι μέσα σε διάστημα ενός μηνός είχε προσπαθήσει να βάλει δυο φορές τέλος στη ζωή του.

«Μήπως μια πιθανή τρίτη προσπάθεια είχε αποβεί μοιραία?»…. σιγοψιθύρισε στον εαυτό της.
Προσπάθησε να κρατήσει απόσταση από εκείνο το φόβο που την είχε κυριεύσει.


Έφτασε λαχανιασμένη. Στάθηκε λίγο έξω από την κλινική να βρει την ανάσα της. Ο θυρωρός την γνώριζε. Δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε διαβεί τη μεγάλη εξώπορτα της κλινικής στο παρελθόν. Του χαμογέλασε βιαστικά και εκείνος την χαιρέτησε βγάζοντας το καπέλο του. Περπάτησε γρήγορα εκείνο το μακρύ διάδρομο που περιστοιχίζονταν από τις βατομουριές και οδηγούσε στη κεντρική είσοδο. Οι ασθενείς που έπαιρναν το περίπατο τους στο κήπο την κοίταξαν περιπαιχτηκά . Πάντα ένιωθε άβολα με εκείνα τα ψυχρά και απρόσωπα βλέμματα τους που την εξέταζαν επίμονα. Εκείνη τη στιγμή ομως αδιαφορούσε για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και η μόνη σκέψη της ταξίδευε σε κείνον.

Η γνωριμία της Στέλλας με τον Λευτέρη έγινε σε ένα μπαρ. Εκείνος πάντα συνήθιζε μετά την παράσταση να επισκέπτεται το αγαπημένο του μαγαζί διπλά στο σπίτι του και να χαλαρώνει με ένα ποτήρι ουίσκι. Εκείνη βρέθηκε εκεί με μια φίλη της, έδειχνε εύθυμη και έλαμπε μέσα στο δαντελένιο της φόρεμα. Δεν άργησε να γοητευτεί από την παρουσία της. Μηχανικά κατέβαζε τα ποτήρια το ένα μετά το άλλο. Μέσα στη παραζάλη του συγκέντρωσε όλες τις αισθήσεις του επάνω της. Άφησε το λάγνο του βλέμμα να αγγίζει την σάρκα της, ανοιγόκλεινε τα ρουθούνια του για να μυρίσει το άρωμα της , προσπάθησε να φανταστεί πως είναι να γεύεσαι τους χυμούς ανάμεσα στα πόδια της και να φιλάς τα ροδοκόκκινα σαρκώδη χείλη της. Ήταν τόσο εντυπωσιακός ο τρόπος που λίκνιζε το κορμί της στο ρυθμό της μουσικής που είχε αιχμαλωτίσει την ματιά του για ώρες. Η Στέλλα γήτευσε το πάθος του και ανταποκρίθηκε στο ερωτικό του κάλεσμα όταν το επέλεξε εκείνη.

Βρέθηκαν να χορεύουν σπίτι του. Έγειρε το κεφάλι της στον ώμο του και η ανάσα της πρόδιδε πόθο. Άρχισαν να ερωτοτροπούν με τρόπο βακχικό. Το επόμενο πρωί βρήκε την μαινάδα μεθυσμένη από ευτυχία και απελευθερωμένη από κάθε δέσμια σκέψη της να χαζεύει το τατού στη πλάτη του εραστή της. Εκείνος ξύπνησε και την καλημέρισε με ένα ζεστό χαμόγελο. Εκείνο το χαμόγελο που την συντρόφευε στα πρωινά της για 2 χρόνια ακόμη.

Εκείνα τα 2 χρόνια τα πέρασε ευτυχισμένη ή τουλάχιστον εκείνη την αίσθηση έχει όταν τα μνημονεύει. Ο Λευτέρης ήταν ανήσυχος. Ανερχόμενος ηθοποιός με πολλά παράλληλα ενδιαφέροντα. Ζούσε την ζωή του στο κόκκινο. Εκείνη αν και γοητευόταν από τους ρυθμούς του ποτέ δεν μπόρεσε να δεχτεί το ρισκαδόρικο του χαρακτήρα του. Ένιωθε ανασφάλεια. Από μικρή ένιωθε συμβιβασμένη με την ιδέα εκείνου του άνδρα που θα της εξασφαλίσει την καθημερινότητα με το νοικοκυρεμένο σπίτι, το μεγάλο σκύλο που γαυγίζει, και τις φωνές των παιδιών που αντηχούν όταν γυρίζουν από το σχολείο. Ερωτεύτηκε το Λευτέρη δυνατά και είναι αλήθεια ότι δυσκολεύτηκε πολύ να τον βγάλει από τη ζωή της.

Ποτέ δεν την είχε αφήσει να μάθει πόσο πολύ την αγαπούσε. Πάντα την κρατούσε σε απόσταση από τα συναισθήματα του. Μετά το χωρισμό μπόρεσε για λίγο καιρό να προσποιείτε ότι τα κατάφερνε μια χαρά μακριά της. Αργότερα η απουσία της άρχισε να το στοιχειώνει. Βρήκε γιατρικό στην υποκριτική. Άρχιζε να σβήνει το είναι του στους ρόλους του. Όχι μόνο στο σανίδι αλλά και στην καθημερινή του ζωή. Έδινε σάρκα και οστά σε ένα ψεύτικο χαρακτήρα και δώριζε τον εαυτό του σε κείνον. Αρχίζει να καταριέται τον έρωτα. Γινόταν Ιάγος και καταριόταν την αγάπη του Οθέλλου για την Δεισδαιμόνα, άλλοτε γινόταν ο γαμπρός, στο ματωμένο γάμο του Λόρκα, που στρέφεται ενάντια στο πάθος του Λεονάρντο για την νύφη. Βρίσκεται οχυρωμένος απέναντι στην αγάπη, απέναντι σε εκείνη. Τις λίγες στιγμές που την θυμάται τις πνίγει στο ποτό και στα ηρεμιστικά. Εγκλωβισμένος στους ρόλους που διάλεξε, αρχίζει να ξεχνά πρώτα τις συνήθειες του, μετά την μνήμη του, ύστερα το ίδιο του τον εαυτό. Διαταραχή προσωπικότητας είπαν οι γιατροί..

Η Στέλλα επισκέπτονταν συχνά τον Λευτέρη στο ψυχιατρείο. Δεν το έκανε από ευθύνη. Τον νοιαζόταν τον Λευτέρη. Τον πονούσε ειλικρινά. Όποτε εκείνος ανταποκρινόταν στην φαρμακευτική αγωγή και μπορούσε να πάρει εξιτήριο πήγαιναν για καφέ και εκεί ζούσαν μια όμορφη αλλά ψεύτικη κανονικότητα. Πότε πότε μέσα στην τρέλα του την αντιμετώπιζε με αποστροφή και την απειλούσε και αυτό την γέμιζε με ενοχή. Άλλες φορές στεκόταν απέναντι της αμίλητος ανέκφραστος και εκείνη το κοίταζε με τις ώρες και καταριόνταν εκείνες τις στιγμές που αισθανόταν λύπηση και οίκτο για την κατάσταση του.

Περνώντας το κατώφλι της κεντρικής εισόδου την διαπέρασε εκείνο το απόκοσμο συναίσθημα που την καταβάλει όταν βρίσκεται στο χώρο της κλινικής. Στάθηκε να περιμένει στη μικρή αίθουσα αναμονής με τους άχρωμους και υγρούς παλιούς τοίχους, να την περιστοιχίζουν και να την πλακώνουν. Δεν απολάμβανε την νεκρή μινιμάλ αισθητική του χώρου. Το δωμάτιο με την έντονη οσμή του απολυμαντικού της έφερε μια στιγμιαία ζαλάδα. Έκατσε σε ένα πάγκο και τύλιξε επιδέξια το σάλι της γύρω από το λαιμό και το στέρνο της καθώς η υγρασία ήταν έντονη.

Πέρασαν αρκετά λεπτά και δεν την είχαν καλέσει ακόμα. Ξαφνικά εισέβαλε στο δωμάτιο μια γέρικη φιγούρα. Η Στέλλα την ακολούθησε με το βλέμμα της. Της έκανε εντύπωση η φωτεινότητα στο πρόσωπο της παρόλο που το όλο παρουσιαστικό της πρόδιδε ότι τα χρόνια που κουβαλούσε δεν ήταν λίγα. Η γριούλα έσυρε τα πόδια της μέχρι το ψύκτη. Έγειρε το καμπουριασμένο κορμί της και προσπάθησε να φέρει το πλαστικό ποτήρι κάτω από την βρύση. Μάταια καθώς το χέρι της έτρεμε αρκετά. Η Στέλλα αυθόρμητα έκανε να την βοηθήσει και πλησίασε.

Η γριά έπιασε το χέρι της Στέλλας και άρχισε να το σφίγγει. Εκείνο το τρεμάμενο λιπόσαρκο χέρι που δε μπορούσε να κρατήσει ένα πλαστικό ποτήρι γράπωσε σταθερά και δυνατά το αριστερό χέρι της Στέλλας. Εκείνη δεν έδειχνε να ενοχλείτε από την πίεση αλλά σίγουρα ξαφνιάστηκε από την κίνηση.

-Κόρη μου να προσέχεις.... της είπε η γριά ενώ την κοιτούσε βαθιά μέσα στα μάτια
-Δε σας καταλαβαίνω.....απάντησε η Στέλλα ενώ χασκογέλασε αμήχανα
- Ο σίγμα έχει μήνυμα για σένα…ο Σίγμα θέλει να σου μιλήσει
- Ο σίγμα?.... Ρώτησε η Στέλλα με απορία
- Στέλλα μην πιστέψεις τίποτα… ο Σίγμα λέει να μην πιστεύεις τίποτα από όσα ακούσεις εδώ μέσα…
- Που ξέρετε το όνομα μου και ποιος είναι ο σίγμα?
- Ο σίγμα…
- Ποια είστε Κυρία μου? Τι θέλετε από μένα?...Ρώτησε η Στέλλα με σταθερή φωνή ενώ προσπαθούσε να καταλάβει τι γινόταν
- Είμαι η Ιρενα Παβλοβιτς βεβαια..Η γνωστή ηθοποιός της μεγάλης οθόνης…απάντησε η γιαγιά με στόμφο προσπαθώντας παράλληλα να ισιώσει το γερμένο κορμί της
- Ποια?..... Ιρένα? ….Η Στέλλα ήταν φανερά αμήχανη. Το πρόσωπο της ήταν συνοφρυωμένο γεμάτο απορία. Τράβηξε το χέρι της και έκανε δυο βήματα πίσω

Μια νοσοκόμα μπήκε στο δωμάτιο ξαφνικά και με βήμα γοργό πλησίασε τις δυο γυναίκες.

-Κυρία Βασιλική εδώ είστε και σας ψάχνω. …..απευθύνθηκε στη γιαγιά ενώ παράλληλα την έπιασε από το μπράτσο…… "Ελάτε είναι ώρα για το φάρμακο σας".

Η Κυρία Βασιλική έσκυψε το κεφάλι και ακολούθησε την νοσοκόμα χωρίς καμία αντίσταση. Θαρρείς πως το πρόσωπο της σκοτείνιασε ξαφνικά . Πριν απομακρυνθούν η νοσοκόμα γύρισε το κεφάλι της προς την μεριά της Στέλλας.

-Κυρία Μαρτσαμπλόκου, ο κύριος διευθυντής σας περιμένει στο γραφείο του. Μπορείτε να περάσετε.
-Ευχαριστώ …είπε η Στέλλα δείχνοντας ακόμα ξαφνιασμένη από την περίεργη στιχομυθία που είχε με την γριούλα.

6 σχόλια:

mithrandir είπε...

maaka maaka, ti na paizei arage?
Ti paizei me tis Stella Martsamplokou kai ton Leuteri-Sigma? Kai pws sundeetai i ka Basiliki-Irena?

Η τρυπια βαρκα ειναι σχεδια είπε...

Ta symptwmata sthn arxh htan apla. Ena gramma exase. Vevaia katalave oti kapote tha trelainotan.
H ka. Basiliki teleiws trelara. Xexe.

kabamaru είπε...

trelenomai me paparise!!!!
epetai kai sunexeia!

Fight Back είπε...

trela paparise sou lew!
kyriolektika trella

mporw na exw th synexeia me trelo koritsaki tou forum?

mithrandir είπε...

nai, xwsou

DrStein είπε...

Καλή φάση!